Vroeger liep ik altijd in de pas. Ik was bang niet normaal te zijn. Maar naar mate ik ouder word ga ik mijn ‘anders-zijn', mijn ‘gek- zijn’ steeds meer waarderen en ben ik steeds vaker van mening dat 'normaal' overgewaardeerd wordt. Juist mijn andere kijk op sommige dingen, mijn open blik, mijn eigenwijsheid, mijn positiviteit in combinatie met mijn zwartgalligheid, mijn geloof in mensen, mijn streven naar diversiteit en inclusiviteit, juist mijn anders dan anders zijn, maakt mij tot een persoon die, ook op de werkvloer, complexe dingen klaar kan spelen, veel kan toevoegen en kleur kan geven aan 'normaal’.

 

BuroGekkenwerk staat dus niet alleen voor werk waarin niks (mij) te gek is (of juist te gek voor woorden). Naast dat ik een bevlogen en harde gekkenwerker ben, probeer ik met BuroGekkenwerk ook de gek op de werkvloer wat te promoten.

 

Veel mensen zijn bang voor anders. Veel mensen durven hun ‘gekke’ kant niet te tonen. Al helemaal niet in een professionele setting. Dat is jammer. Ik denk dat we met onze hang naar hoe het in de boekjes staat, naar hoe het hoort, naar onze ‘doe-maar-normale’ werkwijze, veel potentieel laten liggen. Collega’s, werknemers, hebben (onbewust) vaak fantastische ideeën of vaardigheden die we nooit te horen of zien krijgen. Omdat ze bescheiden of verlegen zijn. Of bang dat het niet mag of hoort. Het gaat immers vaak over iets dat buiten hun eigen functie of rol ligt. Ik geloof dat met wat meer ruimte voor 'gekte', er nog veel meer uit mensen en organisaties te halen valt. Werkzaamheden kunnen anders, beter, slimmer, met meer passie, plezier en creativiteit. Met BuroGekkenwerk ga ik daar werk van maken.

 

Nog een reden om ‘gekte’ op de werkvloer te promoten is het taboe op ‘niet normaal zijn’. Dit staat werkgeluk en gezondheid in de weg. In de corporatie- en welzijnssector wordt veel gewerkt met en vaak gesproken over kwetsbare huurders, kwetsbare cliënten, kwetsbare mensen. We krijgen trainingen over hoe om te gaan met mensen met een psychische aandoening als depressie, autisme, psychoses, verslaving. We krijgen training in hoe ze (vroegtijdig) te herkennen. We praten hierover alsof het onszelf niet aangaat, alsof onze klanten in een andere dimensie leven. Maar ook wij zijn mensen. Ook wij zijn kwetsbaar. Ook wij zijn depressief, autistisch of hebben een verslaving. En als de ziekte je niet zelf betreft dan is het wel je kind, je vader of een goede vriend. Wij houden vaak onze mond uit schaamte en omdat we bang zijn door de werkgever als risico gezien te worden. Ik geloof dat niet die ‘ingewikkelde’ collega het risico voor de werkgever is, maar juist het taboe. Dat doorbreken, lijkt misschien onbegonnen gekkenwerk, maar ik wil daar werk van maken.

 

Maar BuroGekkenwerk is meer dan bevlogen en hard werken, is meer dan promoten van gekte op de werkvloer. Met BuroGekkenwerk ga ik ook iets doen wat ik eigenlijk niet durf: Ik ga mezelf laten zien. Want ook ik ben gek.

 

Pas sinds kort durf ik mijn eigen gektes te ontdekken, te bekijken, te onderzoeken. Ik heb sinds mijn 11de levensjaar last van pittige depressies. Het kost(te) me veel, maar, en dat klinkt misschien raar, het bracht me nog meer. Mijn eeuwige strijd bracht me doorzettingsvermogen. Mijn gewenste onzichtbaarheid maakte me meester in observeren, luisteren en zien. Door mijn ontwikkelde werkverslaving had ik de leukste banen, boekte ik de tofste resultaten. Mijn gekke brein bracht me creativiteit, mijn filosofische inslag mooie diepe vriendschappen. Ook ik laat liever mijn kwetsbare kant niet zien. Ook ik ben bang voor wat anderen denken. Hoewel ik iemand ben die graag knalt, blijft een deel van mij nog steeds liever onzichtbaar. In het kader van practice what you preach ga ik met de oprichting van BuroGekkenwerk ook een uitdaging met mezelf aan.

 

Sinds kort probeer ik in woord en beeld te vangen wat er in mijn hoofd gebeurt. Hiervan zal ik onder ‘andere gekkigheden’ het een en ander met jullie delen. Verwacht geen kunst. Ik zie het als een vastgelegde zoektocht die nog gaande is. Deze ‘tentoonstelling’, die waarschijnlijk nooit af zal zijn, is een experiment van mezelf, met mezelf, om mijn imperfectie, mijn onzichtbaarheid zichtbaar te (durven) maken.